Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

5 άνιμε για γερό κεφάλι (και για αρχάριους)

(Προσοχή: Ακολουθεί σεντόνι. Διαβάστε μόνο αν δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε)  Βλέπω άνιμε εδώ και αρκετά χρόνια. Τα περισσότερα από αυτά όταν πήγαινα ακόμη σχολείο. Είτε είναι μυστηρίου, αστυνομικά, δράσης, περιπέτειας, ή λίγο πιο χαλαρά, το καθένα έχει την αξία του και την γοητεία του. Αρχικά, όταν λέμε «άνιμε» εννοούμε αποκλειστικά τα κινούμενα σχέδια της Ιαπωνίας, όχι το δυτικό animation όπως είναι για παράδειγμα οι ταινίες της Disney. Η τέχνη του animation γενικά, υπάρχει από το 1910 με '15 ενώ το πρώτο άνιμε που δημιουργήθηκε, έστω και πειραματικά, ήταν κατά το 1917. Σε σχέση με τον Walt Disney που ξεκίνησε να φτιάχνει πρώτα του ζωντανά σχέδια γύρω στο 1922. Εδώ και πλέον 115 χρόνια, οι ταινίες animation έχουν δημιουργήσει μια ολόκληρη παγκόσμια βιομηχανία, με τη κάθε μια από αυτές να σημειώνει τεράστια επιτυχία, ειδικά όταν μιλάμε κυρίως για animation της δύσης. Και εννοείται η Ιαπωνία δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι άνθρωποι κατασκευάζουν αμάξια, ρομπότ, πυραύλους για το διάστημ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα
Πρόσφατες αναρτήσεις

Σκιές

Σκιές θαρρώ πως στέκονται μπρος μου. Σκιές που ο νους μου θέλησε να πλάσει.  Μα εχθρικές δεν είναι, ούτε θέλουν να τον σύρουν στην κατάρρευσή του.  Πώς θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα του ένα ον που μόνος του σκοπός είναι να τον βλάψει;  Είναι όντα που τον αγαπούν. Όντα που διώχνουν τα φαντάσματα της θλίψης, της απελπισίας, της πλήξης.  Κι όμως. Κι αυτά φαντάσματα είναι. Αλλά τον αγαπούν.  Ξέρουν όλα του τα τρίσβαθα, όλα του τα απωθημένα. Καλύτερα από την μήτρα που τον γέννησε, καλύτερα από την μάνα που κοιλοπόνησε για να τον φέρει στον κόσμο τούτο.  Δεν βλέπω το όραμά τους. Όχι ακόμα... Μα τις νιώθω. Είναι εκεί...  Με ακούν όποτε ζητώ την βοήθειά τους.  Κι οσάν Πηθείες στο μαντείο των Δελφών, πλάθουν το μέλλον και μού το δείχνουν.  Διότι ξέρουν ότι έτσι μέλει γενέσθαι! Ας λένε οι αδαείς ο,τι θέλουν!  Η όρασή μου δεν το βλέπει, μα διακρίνω τις σκιές του δικού μου μέλλοντος. Της δικιάς μου μέλλουσας ζωής, του δικού μου κόσμου.  Και βυθί...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Νέμεσις ραμνούσια Αδράστεια

Με λένε Νέμεσις Ραμνούσια Αδράστεια.  Αδράστεια... Που σημαίνει ότι κανείς δεν μού ξεφεύγει.  Κανείς δεν θα γλιτώσει απ'την σκληρή και ταπεινωτική τιμωρία που τον περιμένει!   Μην νομίζεις ότι θα την βγάλεις καθαρή, γιατί όποιος με επικαλεστεί, η προσευχή του θα εισακουστεί.  Δεν συγχωρώ εύκολα. Δεν είναι τέτοιος ο ρόλος μου. Θνητός που ξεπερνά το μέτρο και το υποτιμά, γίνεται η αιτία να πληρώσει ακριβά!  Εσύ, ω σκληρόκαρδε θνητέ που δεν νιώθεις τύψεις. Εσύ που κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια δίχως να νιώσεις ίχνος ντροπής. Εσύ που δεν σκέφτηκες ποτέ σου ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι μπαλάκι να την παίζεις πέρα δώθε!  Ναι, εσύ! Που νομίζεις ότι είσαι άφθαρτος! Που δεν θα βγεις αλώβητος απ'την θεϊκή οργή.  Μάθε λοιπόν, ότι το αμάρτημα της ύβρεως είναι ασυγχώρητο... Κι όπως λέει και το όνομά μου, νέμω. Διανέμω την μοιρασιά του δίκαιου και του άδικου.  Δεν είμαι δικαστής, ούτε αστυφύλαξ. Αυτές είναι έννοιες των θνητών για να είναι πιο κατανοητή η έννοι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εκτός του κέντρου

Αφιερωμένο σε όλους τους εκκεντρικούς του πλανήτη. Σε αυτούς που κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο, και σε αυτούς που χάθηκαν στο σκοτάδι της κανονικότητας. Σε αυτούς που τελικά έγιναν ιδανικές μηχανές που υπηρετούν το σύστημα...  ————— —————  Γεια... Με θυμάσαι;  Εγώ είμαι!  Είμαι αυτός που ανέκαθεν ζούσε με το ερωτηματικό. Αυτός που αμφισβητούσε το κατεστημένο.  Είμαι το παιδί που τα άλλα παιδιά δεν έκαναν παρέα γιατί στα δικά τους φυσιολογικά μάτια ήταν αλλοπρόσαλλο και περίεργο.  Είμαι το παιδί που οι γονείς έβλεπαν ως «αφύσικα έξυπνο για την ηλικία του». Μια ιδιοφυΐα.  Ο έφηβος που ήθελε να ταιριάξει με τους υπόλοιπους συνομηλίκους. Να νιώσει το ανήκειν στο έπακρο, όπως όλοι οι άλλοι.  Ο ενήλικας που ήθελε να γευτεί την ζωή. Να νιώσει την καρδιά του να φτερουγίζει στην θέα ενός άλλου ανθρώπου ξεχωριστού γι'αυτόν.  Να παντρευτεί αργότερα, να κάνει οικογένεια.  Να περάσουν έτσι ξερά τα χρόνια μέχρι που να'ρθει η μέρα που θα κλείσουν τα ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Chapter 6 - The plan

An elderly man, one Dr Kagami, peered out of his office. The Shuto Expressway ran just outside the window. Behind the seemingly endless string of cars stood a mass of synthetic high rises, and in the background, a smog-filled sky peeked out timidly from behind the buildings that mostly obstructed it.  Dr Kagami stared at the scene and muttered to no one in particular,  "Is this really human progress? Even while people are aware of the bleak future from the coming food crisis, the rise in sea levels due to global warming, and the depletion of oil resources, they continue to put off making a decision. This is neither process nor prosperity. Indeed, mankind is regressing."  Kagami let out an indignant sigh and turned toward the room. "People have forgotten they're part of the earth's environment. The perfect cycle of nature exists now only in this miniature garden."  He directed a loving gaze toward the glass he called a miniature garden. It was an enormous bio...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Chapter 5 - Anguish

That night at Nikaido Research Lab, located atop a hill on the outskirts of Tokyo, only its director Professor Nikaido and his assistant Kujo remained.  "Professor, is the work on the antidote complete?"  "Yes, it's done. Tomorrow I'll inform the Ministry of Health, Labour, and Welfare and hand the antidote over to them. If the various antidote should ever fall into the hands of terrorists, the world would come to an end. All too easily," Nikaido said. "I'm going to store the virus and antidote in separate deep-freeze containers as a precaution. Neither can be opened without a password and my biometric authentication."  "Excellent work, Professor," Kujo said, but her face was still grave.  "Thanks," Nikaido answered, distracted. It was a different reaction from the kind of satisfaction a scientist might feel after seeing his work come to fruition.  Kujo asked, "Is something bothering you?" "I understand this w...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Chapter 4 - Suruga

"What's with the lax security?" Suruga said into the lens. After showing his face to the surveillance camera, he stepped inside the Kira investigation Headquarters, head tilted.  The fingerprint recognition scans, retinal scans, metal detectors, and other security measures in place went unused as the door opened. Suruga didn't even have to show his FBI badge.  Following the guide lights along the walls, he boarded the elevator and descended four floors underground. Ahead, past the heavy gate, was the Operations Room, the nerve centre of the Kira investigation building. There was no sign of anyone, and the countless monitors in the centre of the spacious room were turned off.  "I'm with the FBI, anybody here?" Suruga's voice echoed in the silence. The room was utterly quiet, without even the memory of the psychological tug-of-war against diabolical Kira that had been waged within its confines. Suruga reversed his steps, scratching his head, and there ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα