Εκτός του κέντρου

Αφιερωμένο σε όλους τους εκκεντρικούς του πλανήτη. Σε αυτούς που κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο, και σε αυτούς που χάθηκαν στο σκοτάδι της κανονικότητας. Σε αυτούς που τελικά έγιναν ιδανικές μηχανές που υπηρετούν το σύστημα... 

—————

————— 

Γεια... Με θυμάσαι; 

Εγώ είμαι! 

Είμαι αυτός που ανέκαθεν ζούσε με το ερωτηματικό. Αυτός που αμφισβητούσε το κατεστημένο. 

Είμαι το παιδί που τα άλλα παιδιά δεν έκαναν παρέα γιατί στα δικά τους φυσιολογικά μάτια ήταν αλλοπρόσαλλο και περίεργο. 

Είμαι το παιδί που οι γονείς έβλεπαν ως «αφύσικα έξυπνο για την ηλικία του». Μια ιδιοφυΐα. 

Ο έφηβος που ήθελε να ταιριάξει με τους υπόλοιπους συνομηλίκους. Να νιώσει το ανήκειν στο έπακρο, όπως όλοι οι άλλοι. 

Ο ενήλικας που ήθελε να γευτεί την ζωή. Να νιώσει την καρδιά του να φτερουγίζει στην θέα ενός άλλου ανθρώπου ξεχωριστού γι'αυτόν. 

Να παντρευτεί αργότερα, να κάνει οικογένεια. 

Να περάσουν έτσι ξερά τα χρόνια μέχρι που να'ρθει η μέρα που θα κλείσουν τα μάτια του για πάντα. 

Λοιπόν... Ήθελα; Ή μήπως έπρεπε να τα κάνω όλα αυτά; 

Μπορεί και να ήθελα. Μπορεί κάποια από αυτά να τα έζησα κιόλας. 

Όμως... Κάτι με ξεχωρίζει από τους άλλους. 

Κάτι που ήταν χαραγμένο στην μοίρα μου. 

Λες και έμελλε να γίνω έτσι. Λες και όλα ήταν προκαθορισμένα απ'τον θεό. 

Μια δύναμη που με συντροφεύει εξ απαλών ονύχων. 

Ο μόνος φίλος που δεν θα με αφήσει ποτέ. 

Αλλοι το λεν κατάρα, εγώ το λέω χάρισμα. 

Πολλές φορές οι κανονικοί θίγονται και μόνο που υπάρχω... Ελπίζω όμως να μην θιχτείς εσύ που θα με ακούσεις. 

Γιατί αν αυτό το λες κατάρα, μάθε πως η εκ γενετής αρετή μού έχει διδάξει ότι είναι καθήκον μου να είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον νου και την συνείδηση. 

Πάνω απ'ολα να ακούω την φωνή της. Μόνο έτσι θα γίνω ένα με το σύμπαν και τα θαύματά του. 

Κι εγώ σαν κι αυτό είμαι άλλωστε. Αν μες την απεραντοσύνη του σύμπαντος κρύβονται τρομακτικά αλλά θεϊκά μυστικά, τότε κι εγώ επιθυμώ να μάθω το μέσα του είδους μου. 

Αν μέσα στον κάθε άνθρωπο κρύβεται ένας μικρός θεός, θέλω να το ανακαλύψω μια μέρα. Μπορεί όλοι μας να είμαστε το ίδιο παράξενοι!

Ίσως όμως να μην το μάθω ποτέ. Ούτε κι εσύ θα μάθεις τίποτε. 

Αφού μάλλον θα σε καλύπτει για πάντα το πέπλο της συνήθειας και της καθημερινότητας! 

Μην ανησυχείς. Δεν σε παρεξηγώ... Καταλαβαίνω απόλυτα τον συλλογισμό σου. 

Ανέκαθεν το είδος μας έβλεπε το ασυνήθιστο και το παράξενο για απειλή. Είναι ο φόβος για το άγνωστο...

Ο πιο αρχέγονος φόβος μας! Μας ακολουθεί μέχρι σήμερα πιστά! 

Λες και ζει στην καρδιά μας αυτό το δηλητηριώδες φίδι! Που θα μπει ξανά στο προσκήνιο, όταν τα μάτια μας δουν κάτι εκτός του κέντρου... 

Αφού είναι βέβαιο πως οι φυσιολογικοί δεν θέλουν να συνυπάρχουν με τον αλλοπρόσαλλο. 

Πάντα θα τον βλέπουν σαν το χαλασμένο μηχάνημα που θέλει επισκευή! 

Σαν τον άρρωστο που πάσχει από ανίατη ασθένεια! 

Κι οι αμαρτωλοί που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σαπίζουν όλο και πιο πολύ τον κόσμο, στα μάτια των φυσιολογικών, είναι ενάρετοι! 

Επικροτούνται ενώ θα έπρεπε να μην καταφύγουν στην εξουσία ούτε στο ελάχιστο! 

Μα εμείς οι περίεργοι είμαστε οι διαταραγμένοι! 

Εμείς είμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας, σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο! 

Στην αρχαία Ελλάδα, αν ήσουν τυχερός, σε βλέπαν για φιλόσοφο ή για μάντη. 

Στον μεσαίωνα όμως σε καίγανε γιατί ήσουν «μάγος».

Μετέπειτα που ήρθε η ψυχιατρική, σε 'κλειναν σ'ενα κρύο δωμάτιο. Έτρωγες απ'το πάτωμα. Σε χτυπάγανε...

Σου βάλαν τον ζουρλομανδύα, κι η ταμπέλα του τρελού εγκατεστάθη... 

Κανείς πλέον δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Γονείς, δάσκαλοι, μηδαμινοί φίλοι, γιατροί, όλοι σε κοιτούν απαξιωτικά. 

«Είναι περίπτωση, δεν πρόκειται να προοδεύσει στην ζωή του...» 

Μάθε λοιπόν εσύ που ζεις με το υποδεκάμετρο, ότι αυτά που σήμερα είναι δεδομένα, κάποτε ήταν ουτοπικά! 

Επιστήμονες, εφευρέτες, ζωγράφοι και γλύπτες... Όλοι αυτοί που θαυμάζεις, κάποτε ήταν οι τρελοί της γειτονιάς! 

Κι αν συμβιβάζονταν με τους άγραφους νόμους, δεν θα πρόοδευε ποτέ η κοινωνία! 

Αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Μπορεί να'χεις και δίκιο. 

Ίσως τελικά να έχω κάποιο πρόβλημα... 

Μα όσο έχω το πρόβλημα, άλλο τόσο θα δίνω το στίγμα μου στον κόσμο. 

Διότι αν ο στόχος στην ζωή είναι να γίνεις το ρομπότ που υπηρετεί την τάξη, τότε με μεγάλη μου χαρά να περιφρονήσω τους κανόνες! 

Μεγάλη μου τιμή να γίνω το καρφί που το σφυρί δεν θα καρφώσει ποτέ! 

Κι αφού δεν είμαι ο ιδανικός άνθρωπος, άσε με να λάμψω... Να αφήσω το μυαλό και την καρδιά να μιλήσει! 

Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βγει...