Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκιές

Σκιές θαρρώ πως στέκονται μπρος μου. Σκιές που ο νους μου θέλησε να πλάσει. 

Μα εχθρικές δεν είναι, ούτε θέλουν να τον σύρουν στην κατάρρευσή του. 

Πώς θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα του ένα ον που μόνος του σκοπός είναι να τον βλάψει; 

Είναι όντα που τον αγαπούν. Όντα που διώχνουν τα φαντάσματα της θλίψης, της απελπισίας, της πλήξης. 

Κι όμως. Κι αυτά φαντάσματα είναι. Αλλά τον αγαπούν. 

Ξέρουν όλα του τα τρίσβαθα, όλα του τα απωθημένα. Καλύτερα από την μήτρα που τον γέννησε, καλύτερα από την μάνα που κοιλοπόνησε για να τον φέρει στον κόσμο τούτο. 

Δεν βλέπω το όραμά τους. Όχι ακόμα... Μα τις νιώθω.

Είναι εκεί... 

Με ακούν όποτε ζητώ την βοήθειά τους.  Κι οσάν Πηθείες στο μαντείο των Δελφών, πλάθουν το μέλλον και μού το δείχνουν. 

Διότι ξέρουν ότι έτσι μέλει γενέσθαι! Ας λένε οι αδαείς ο,τι θέλουν! 

Η όρασή μου δεν το βλέπει, μα διακρίνω τις σκιές του δικού μου μέλλοντος. Της δικιάς μου μέλλουσας ζωής, του δικού μου κόσμου. 

Και βυθίζομαι... 

Βυθίζομαι... 

Βυθίζομαι... 

Σε μια πραγματικότητα όπου ποθεί ο νους και η καρδιά. Σε μια πραγματικότητα της οποίας εγώ έχω τον έλεγχο. 

Εκεί δεν αποφασίζουν άλλοι για μένα. 

Δεν αποφασίζει η τύχη, δεν αποφασίζει η μοίρα, δεν αποφασίζει ούτε ο ίδιος ο Θεός! 

Μα δεν είναι μόνο το μέλλον που σκληρά θα προσπαθήσω να αποκτήσω. 

Υπάρχουν και οι δονήσεις... 

Δονήσεις που μόνο με την μουσική ξυπνούν. 

 Σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί! 

Κι αυτή η έκρηξη αγκαλιάζει το μυαλό, θαρρείς και θέλει να το προστατεύσει...

Από παρεμβολές ίσως. 

Ποιες είναι αυτές οι παρεμβολές, ούτε εγώ γνωρίζω. 

Είναι μάλλον... Το οτιδήποτε. Οτιδήποτε πέρα από τον κόσμο που δημιουργήθηκε χάρη στην πανοπλία αυτή! 

Και δεν είναι τίποτα άλλο... Πέρα από την μουσική. 

Και τις λέξεις στο χαρτί. 

Λέξεις που... Βγάζουν είτε δεν βγάζουν λογική, πάντα ελευθερώνουν την φωνή της καρδιάς. 

Κι οι δονήσεις... Θα αναπαυθούν αργά ή γρήγορα. 

Κάποιες φορές, μετά από δύο ώρες. 

Άλλες πάλι περισσότερο. 

Δεν ησυχάζει ο νους μου... 

Κι αν πέφτω στην αγκαλιά του Μορφέα, πάλι οι σκιές ακόμα εκεί βρίσκονται... 

Που πιθανόν να παίρνουν όλο και πιο γιγαντιαίες διαστάσεις, μέχρι να πάρουν σάρκα και οστά. 

 Από κάποιον ηθοποιό, από κάποιον σκηνοθέτη, από κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με αυτά... 

Κάποιον που διαβάζει αυτή την ώρα τούτες τις γραμμές. 

—————
—————

~Σκιές~
Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Νέμεσις ραμνούσια Αδράστεια

Με λένε Νέμεσις Ραμνούσια Αδράστεια.  Αδράστεια... Που σημαίνει ότι κανείς δεν μού ξεφεύγει.  Κανείς δεν θα γλιτώσει απ'την σκληρή και ταπεινωτική τιμωρία που τον περιμένει!   Μην νομίζεις ότι θα την βγάλεις καθαρή, γιατί όποιος με επικαλεστεί, η προσευχή του θα εισακουστεί.  Δεν συγχωρώ εύκολα. Δεν είναι τέτοιος ο ρόλος μου. Θνητός που ξεπερνά το μέτρο και το υποτιμά, γίνεται η αιτία να πληρώσει ακριβά!  Εσύ, ω σκληρόκαρδε θνητέ που δεν νιώθεις τύψεις. Εσύ που κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια δίχως να νιώσεις ίχνος ντροπής. Εσύ που δεν σκέφτηκες ποτέ σου ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι μπαλάκι να την παίζεις πέρα δώθε!  Ναι, εσύ! Που νομίζεις ότι είσαι άφθαρτος! Που δεν θα βγεις αλώβητος απ'την θεϊκή οργή.  Μάθε λοιπόν, ότι το αμάρτημα της ύβρεως είναι ασυγχώρητο... Κι όπως λέει και το όνομά μου, νέμω. Διανέμω την μοιρασιά του δίκαιου και του άδικου.  Δεν είμαι δικαστής, ούτε αστυφύλαξ. Αυτές είναι έννοιες των θνητών για να είναι πιο κατανοητή η έννοι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εκτός του κέντρου

Αφιερωμένο σε όλους τους εκκεντρικούς του πλανήτη. Σε αυτούς που κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο, και σε αυτούς που χάθηκαν στο σκοτάδι της κανονικότητας. Σε αυτούς που τελικά έγιναν ιδανικές μηχανές που υπηρετούν το σύστημα...  ————— —————  Γεια... Με θυμάσαι;  Εγώ είμαι!  Είμαι αυτός που ανέκαθεν ζούσε με το ερωτηματικό. Αυτός που αμφισβητούσε το κατεστημένο.  Είμαι το παιδί που τα άλλα παιδιά δεν έκαναν παρέα γιατί στα δικά τους φυσιολογικά μάτια ήταν αλλοπρόσαλλο και περίεργο.  Είμαι το παιδί που οι γονείς έβλεπαν ως «αφύσικα έξυπνο για την ηλικία του». Μια ιδιοφυΐα.  Ο έφηβος που ήθελε να ταιριάξει με τους υπόλοιπους συνομηλίκους. Να νιώσει το ανήκειν στο έπακρο, όπως όλοι οι άλλοι.  Ο ενήλικας που ήθελε να γευτεί την ζωή. Να νιώσει την καρδιά του να φτερουγίζει στην θέα ενός άλλου ανθρώπου ξεχωριστού γι'αυτόν.  Να παντρευτεί αργότερα, να κάνει οικογένεια.  Να περάσουν έτσι ξερά τα χρόνια μέχρι που να'ρθει η μέρα που θα κλείσουν τα ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Chapter 6 - The plan

An elderly man, one Dr Kagami, peered out of his office. The Shuto Expressway ran just outside the window. Behind the seemingly endless string of cars stood a mass of synthetic high rises, and in the background, a smog-filled sky peeked out timidly from behind the buildings that mostly obstructed it.  Dr Kagami stared at the scene and muttered to no one in particular,  "Is this really human progress? Even while people are aware of the bleak future from the coming food crisis, the rise in sea levels due to global warming, and the depletion of oil resources, they continue to put off making a decision. This is neither process nor prosperity. Indeed, mankind is regressing."  Kagami let out an indignant sigh and turned toward the room. "People have forgotten they're part of the earth's environment. The perfect cycle of nature exists now only in this miniature garden."  He directed a loving gaze toward the glass he called a miniature garden. It was an enormous bio...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα